Saterdag was ek terug by Wembley-stadion vir om legendariese Australiese rockers AC/DC te kyk wat op hul huidige wêreld toer kom speel. Hoe meer kan ek sê, hulle was fantasties. Duisende fans wat alle die lirieke en liedjies ken, wat saam sing, wat wil saam met makkers uithang. Geen verrassings nie en ons soek nie verrassings nie.

AC/DC rock uit met elektriese kitarre uit

Die eerste keer toe ek hulle sien speel het, was toe ek sestien jaar oud. Destyds het ek op my eie van noord-Skotland na die Monsters of Rock musiekfees in Engeland gereis, wat ‘n ware avontuur was. Nou ry ek net op die moltrein van my huisie in noord-Londen af. Ná onlangse besoeke na Wembley vir om die Arsenal te kyk voel dit amper alledaags.

Dié wat dieselfde bly is die feit dat meer alhoewel half my lewe verby is, luister ek nog na dieselfde tipe bands. Ek was so opgewonde nou soos toe ek ‘n laaitie was. Ons almal besef hierdie is dalk hul finale toer en hulle speel die goederes wat ons wil hoor. Nostalgies beslis, maar niemand gee om nie want ons wil hê wat hulle wil aflewer.