Ek het al maande lank beplan om hierdie maand te gaan reis – okei, op vakansie as ek die waarheid sê, ek is nie reisiger nie, ek ontdek nie verlore lande nie – maar soos ek vermoed het, het ek geen planne gemaak oor wat ek gaan doen nie. Ek het ‘n bietjie navorsing oor uitheemse lande soos Indië en Kaap Verde gedoen, hulle klink lekker, maar toe het ek nie ‘n beslissing gemaak nie.

Dit lyk nou ek sal nou InterRail doen, dis ‘n geleentheid om ‘n paar nuwe Europese lande te besoek. Dis die soort ding wat tieners en studente doen en aangesien dat ek veel ouer is, is ‘n bietjie bekommerd dat ek soos ‘n oud, vreemde Engelsman sal lyk wat aandring om met die jonges uit te hang.

Ek het nou net meer as een week om kaartjies te koop, besprekings te maak en roetes te kies. Ja, ek is ‘n bietjie senuweeagtig om alleen in nuwe lande te gaan reis. Ek dink oor hoe verveeld en hoe moeg sal ek raak. Hoe maklik sal ek gesels met onbekende mense? Ons het ‘n idee oor onsself oor hoe ons in nuwe en onbekende situasies sal reageer. Ons hou daarvan om te dink ons sal skielik verander en sal ‘n sosiale en vol vertroue mens word. Ons sal die tipe mens word wat ander mense wil ontmoet en sal veel nuwe makkers lok – “Women want him, men want to be him”. Ja, asof!

Hierdie maande is stiller as in die somer dus sal daar minder ander reisigers (okei, die regte woord is “toeriste”) op die treine wees. Daar bestaan die vermoede dat ek in veel trein stasies sal rond dwaal as ek vir my treine wag en vra myself, hoekom het ek nie ‘n kaartjie na Tenerife gekoop om net in die son te lê en te ontspan nie?

Die vlag van Montserrat bo-op die Foreign and Commonwealth Office

Toe ek gisteroggend op Whitehall na werk toe gestap het, het ek die nasionale vlag van Montserrat, een van die Britse oorsee gebiede in die Karibiese See, bo-op die Foreign and Commonwealth Office gesien. Sint Patrick dien ook as die eiland se beskermheilige so soos Ierse dwarsoor die hele wêreld, en ook die hele wêreld selfs, vier die eilandbewoners die dag. Ek dink min mense het geweet hoekom die vlag wapper of gesien.

Ja dis nie die beste foto nie en jy moet my woord glo dat dit eintlik die regte vlag is en dat dit vir sommige rede interessant is. Ek weet nou dat ek nooit ‘n begaafde fotograaf sal word nie wat geen verrassing is nie. Ek is net die tipe oke wat onmerkwaardige foto’s vir blogs neem net soos die res van die wêreld op die internet maar foto’s wys iets interessants.

Kersfees kom vinng nader en ons almal begin dink oor wat ons oor die tydperk wil doen. Ek gaan nie by familie kuier nie. Ek bly tuis saam met my kat en sal niks doen nie; kyk na die televisie, gaan na die bioskoop toe, drink tee, dwaal oor die stad en vryillig ‘n bietjie by ‘n sentrum vir daklose mense. Hierdie is die derde keer dat ek vrywillig en dit laat my dink oor die groter gemeenskap en hoe ons ‘n bietjie kan doen om ander mense te help.

Een ding wat jy nou meer en meer merk is die hoeveelheid daklose mense wat op die strate and paaie bedel of wat The Big Issue verkoop. Hierdie situasie groei al ‘n paar jaar lank en die vrywillige sektor moet meer en meer elke jaar doen om mense te ondersteun.

Ek dink oor wat ons rêrig bereik. Al die vrywilligers wil die gaste (soos hulle genoem word) help en die sentrum gee raad oor werk, akkommodasie, om geld en ander voordele te eis ensovoorts. Hierdie tipe werk – die vrywilliger sektor – is die tipe inisiatiewe wat die huidige regering wil bevorder om plaaslike oplossings te identifiseer en te implementeer. Die vraag is, bestaan hierdie tipe oplossings want die regering verkies om min te doen of want die vrywillige sektor kan voordele beter as die regering kan, implementeer? Kom die nodigheid vir hierdie tipe oplossings – want soeveel mense op die vrywilligers af hang – uit die regerings se beleide?

Ons kan ons eie bydra maak maar ons wil eerder die dag sien wanneer dit nie meer nodig is nie.

Ek het onlangs aansoek vir Rugbywêreldbeker kaartjies gedoen en ek is gelukkig dat ek twee kaartjies gekry het; vir Kanada teen Romanië en Argentinië teen Namibië. Ek is vernaamlik baie gelukkig oor die kaartjie vir die Namibië wedstryd, ek wil al lank tyd hulle kyk.

Die kaartjies vir hierdie wedstryds was nie te duur nie. Ek was nie bereid om veel te betaal nie. Ek is nie so groot ‘n fan dat ek veel wil betaal nie. Ja, ek waardeer hierdie kompetisie vind net elke vier jaar plaas en ja die beste spanne ter wêreld speel. Dis nog baie duur. Mense het oor die prys vir kaartjies vir die Olimpiese Spele gekla – mense wil oor amper alles kerm – en die Voetbal Wêreldbeker kaartjies was ook baie duur. Niemand verwag om soveel vir rugby kaartjies te moet betaal nie.

Rugby word beskou – en beskou homself – as alles wat nie voetbal is nie. Die spelers se gedrag is beter. Die fans is beter; hulle vloek en veg nie (die idee is dan dat dit alles is wat ons voetbal fans doen). Die sportsmangees sykn in die duisternis van geld en gierigheid. Op die een kant het hulle ‘n punt en voetbal kan veel van hulle leer. Die kritiek het waarde.

Almal wil die groot spanne kyk – Nieu-Seeland, Australië, Suid-Afrika en Engeland. Hulle is uitstekende spanne en as ek ‘n kaartjie kon kry, sou ek beslis gaan. Maar ek stel belang in die klein spanne. Vir ek, dis die gees van die sport om spanne te ondersteun die wat nooit sal wen nie. Dis nie asof einge span behalwe Nieu-Seeland sal die kompetisie wen nie.

Gister het ek na die London Double Header by Twickenham toe gegaan toe om twee wedstryds tussen die vier Londense rugby spanne te kyk. Dis baie pret, die kaartjies is goedkoop en die atmosfeer is vriendelik. Ek het vooraf op ‘n paar keer gegaan, soms op my eie en soms met vriende.

Rugby in Londen lok ‘n sekere tipe mense en daar’s altyd veel Suid-Afrikaners wat trots hulle Springbok trui dra. Ek dink jy sien meer Suid-Afrikaners as Australiërs or Nieu-Seelanders op hierdie wedstryds, seker sien jy meer truie.

So gister toe ek ingekom het, het ek ‘n oke (wat ten minstens vyftig jaar oud) gesien wat ‘n Rhodesiërse weermag rugby trui dra. Dit herinner my oor ‘n paar jaar gelede by Sonisphere toe iemand die vlae van die Republiek van Rhodesië en die oud Suid-Afrikaanse vlag gewapper het.

Ek vra hoekom ‘n mens hierdie sou doen. Hy weet niemand weet wie die span is nie en dat niemand niks sal sê nie. Miskien was hy in die verlede ‘n Rhodesiërse soldaat en is trots op sy oud land. Ek kon amper daardie argument ‘n bietjie volg – dat hulle trots op die land van hul jeugd was; maar dis soos mense wat aandring om die oud Suid-Afrikaanse vlag te wapper. Weet hulle nie dat meeste mense glo hulle was verkeerd en die ras beleide was unaanvaarvar nie? Jy vermoed dat hulle weet niemand sal die vlag of simbole erken nie so kan hulle stilletjies hierdie in Engeland dra. Jy weet, die tipe oke wat vir jou die waarheid wil verduidelik wat “die regering wil hê dat jy nie moet weet nie”.

Ek het ‘n vriend geteks en sy sê haar man, wat troepie was, sê ek moet die oke slaan – ek het dit nie gedoen nie. Ek weet ek klink soos ‘n kenmerkende Londen Guardian-leser, veral na die mening van die mense wat so trots op hierdie oud regerings is.