Op die begin van die jaar het ek na ‘n Suid-Afrikaanse paartjie se nuwe burgerskap seremonie toe gegaan. Ek het gevra of ek kan kom en soos so veel dinge, begin ek skryf en toe publiseer ek nie.

Sertifikaat van Britse burgerskap

Families en individue staan trots met stralende glimlagge vir die foto met die burgermeester. Jy wonder wat hierdie vir hulle bedoel. Klaarblyklik vir die man uit Irak is hierdie dag die realiseering van drome en hope vir veiligheid en sekuriteit wat hy al lang tyd gesoek het, verstigting wat hy nou mag bly sonder die vrees van retoer. Ja, ek verstaan hoekom.

Maar wat van dié uit Suid-Korea, Brasil, Australië of die Dominikaanse Republiek – stabiele lande – wat moviteer hulle? Wil hulle hier met ‘n man of vrou bly en werk? Wil hulle miskien net meer maklik oorsee op ‘n EU paspoort kan reis? Wat is hulle agterstorie? Hoekom staan ons in ‘n leë en koue kantoor vroeg in die jaar vir hierdie seremonie?

Dit lyk daar’s ‘n paar cool kids wat te cool vir skool is. Hulle sing nie, hulle staan baie los, hulle staan baie stadig op as gevra word, hulle dink dis ‘n biejtie uncool.

Die burgermeester mompel sy toespraak oor die geluide van skreeuende kinders terwyl die pa’s sukkel om hulle te kalmeer. Hy praat oor nuwe regte and verantwoordlikhede as nuwe burgers. Hy vertel oor die Wikings wat op die rivier na Wandsworth toe gevaart het as die van die eerste besoekers en nedersetters en ander analogieë. Hoeveel keer het hy dieselde woorde aan ‘n kamer vol nuwe burgers gesê, hoeveel keer het al die beamptes dieselfde woorde gehoor?

Die idee van ‘n seremonie is nuut en veel Britse – wel, Engelse – mense was oorspronlik baie suspiseus. “Ons is nie Amerika nie, ons het dit nie nodig nie” sê ons wat burgers van geboorte is. Wel ja, as jy nie aansoek sal doen nie, sal jy verstaan nóg die doelwit nóg hoe mense voel nie. Miskien is ons nie so gelukkig met die idee dat burgerskap – iets wat ons van kleins af ervaar – verander het en het nou verskillende belang vir buitelanders of dat daar mense is vir wie die moontlikheid vir om ons burgerskap te kry eintlik baie belangrik is nie.

Ons sing toe die volkslied. Van ons geboorte Britte is verleen, dis nie die tipe ding ons hou van doen nie. Ek hoop baie dat my nuustse mede burgers nou die geheime stygende melodie in tussen die eerste en tweede verse sal sing, “… God save The Queen, DUM-DUM-DUM-DUM-DUM! Send her victorious…” soos al voetbal fans en skoolkinders weet en skreeu. Hopelik sal hulle leer.

Die seremonie laat my na my pa dink, wat burgerskap net voor my geboorte ontvang het. Destyds was daar geen seremonie nie maar sy sertifikaat hang al jaar lank trots op die muur. Destyds het mense dikwels die besluit gemaak om hul geboorte burgerskap op te gee en om in ‘n nuwe land aan te neem, hulle het nie die plan om terug te gaan nie. Die Suid-Afrika van die 1970s was heeltemal anders toe my pa sy burgerskap opgegee het maar nou behou my vriende hulle s’n.

Toe gaan ons in die pub ‘n biejtie eet en drink en kyk na die voetbal op die televisie. Welkom aan ons groot familie.