Ek het onlangs aansoek vir Rugbywêreldbeker kaartjies gedoen en ek is gelukkig dat ek twee kaartjies gekry het; vir Kanada teen Romanië en Argentinië teen Namibië. Ek is vernaamlik baie gelukkig oor die kaartjie vir die Namibië wedstryd, ek wil al lank tyd hulle kyk.

Die kaartjies vir hierdie wedstryds was nie te duur nie. Ek was nie bereid om veel te betaal nie. Ek is nie so groot ‘n fan dat ek veel wil betaal nie. Ja, ek waardeer hierdie kompetisie vind net elke vier jaar plaas en ja die beste spanne ter wêreld speel. Dis nog baie duur. Mense het oor die prys vir kaartjies vir die Olimpiese Spele gekla – mense wil oor amper alles kerm – en die Voetbal Wêreldbeker kaartjies was ook baie duur. Niemand verwag om soveel vir rugby kaartjies te moet betaal nie.

Rugby word beskou – en beskou homself – as alles wat nie voetbal is nie. Die spelers se gedrag is beter. Die fans is beter; hulle vloek en veg nie (die idee is dan dat dit alles is wat ons voetbal fans doen). Die sportsmangees sykn in die duisternis van geld en gierigheid. Op die een kant het hulle ‘n punt en voetbal kan veel van hulle leer. Die kritiek het waarde.

Almal wil die groot spanne kyk – Nieu-Seeland, Australië, Suid-Afrika en Engeland. Hulle is uitstekende spanne en as ek ‘n kaartjie kon kry, sou ek beslis gaan. Maar ek stel belang in die klein spanne. Vir ek, dis die gees van die sport om spanne te ondersteun die wat nooit sal wen nie. Dis nie asof einge span behalwe Nieu-Seeland sal die kompetisie wen nie.